ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΥ ....

ΑΙΤΗΣΗ (841 ΚΠολΔ-ΕΚΟΥΣΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ)

.....

          Στις πέντε (5) του μηνός Αυγούστου του έτους δύο χιλιάδες δέκα εννέα (2019) πέθανε στο...., όπου και κατοικούσε, ο πατέρας μου, ....(υπ` αριθμό .... ληξιαρχική πράξη θανάτου του ληξιάρχου ). Ο θανών δεν κατέλειπε διαθήκη και άφησε κατά τον χρόνο του θανάτου του μοναδικούς κληρονόμους του 1) την σύζυγό του.... και 2) τις θυγατέρες του, ήτοι : .... όπως όλα τα παραπάνω προκύπτουν από το με αριθμό ... πιστοποιητικό του Γραμματέα του ... και από το με αριθμ. Πρωτ. ...Πιστοποιητικό Πλησιεστέρων Συγγενών που εκδόθηκε από...  Με την με αριθμό ...έκθεση αποδοχής κληρονομίας επ` ωφελεία απογραφής ενώπιον του Γραμματέα του Ειρηνοδικείου ...., προέβην νόμιμα και εμπρόθεσμα, σε δήλωση αποδοχής της κληρονομίας του αποβιώσαντος με το ευεργέτημα της απογραφής. Κατόπιν σχετικής αιτήσεώς μου, εκδόθηκε η με αριθμό ... απόφαση του Ειρηνοδικείου ...(εκουσία) η οποία όρισε συμβολαιογράφο για την απογραφή την συμβ/φο ....και πραγματογνώμονες-εκτιμητές τους ....... Εις εκτέλεση των ανωτέρω η απογραφή αυτή τελικά διενεργήθηκε και προς τούτο συντάχθηκε η με αρ. .... έκθεση απογραφής κληρονομίας με αξία ενεργητικού...€ και αξία παθητικού ...€ της συμβ/φου ..., η οποία έχει επι λέξει ως εξής ήτοι:

         Μετά δε ταύτα προέβην για τα παραπάνω ακίνητα, στις κάτωθι συμβολαιογραφικές δηλώσεις αποδοχής με το ευεργέτημα της απογραφής της ανωτέρω συμβ/φου, ήτοι στις με αρ. ...άπασες της ...  οι οποίες μετεγράφησαν νόμιμα και εμπρόθεσμα.  

          Ωστόσο μετά από αυτά, ανακάλυψα ότι ο θανών είχε στην ιδιοκτησία του και άλλο ακίνητο, το οποίο δεν γνώριζα και το οποίο δεν συμπεριελήφθη στην ανωτέρω απογραφή, ήτοι: ένα διαμέρισμα ... 

          Όταν όμως ζήτησα από την ανωτέρω συμβολαιογράφο, η οποία είχε διενεργήσει την απογραφή, διορισθείσα με την ανωτέρω απόφαση, να τροποποιήσει-συμπληρώσει την ανωτέρω έκθεση συμπεριλαμβάνοντας και το ανωτέρω κληρονομιαίο ακίνητο σ` αυτή, αρνήθηκε με τον ισχυρισμό ότι πέρασε η 4μηνη προθεσμία εντός της οποίας έπρεπε να αποδεχτώ με το ευεργέτημα και δεν περιελήφθη αυτό στην ανωτέρω έκθεση απογραφής.

          Ωστόσο όπως ειπώθηκε, νόμιμα και εμπρόθεσμα είχα προβεί στην δήλωση αποδοχής με το ευεργέτημα της απογραφής στον κ. γραμματέα του Ειρηνοδικείου..., συνταχθείσης προς τούτο της με αρ. ... σχετικής δήλωσης, η οποία κατά νόμω, αλλά και κατά ρητή αναφορά σ` αυτή, αφορά την κληρονομιαία περιουσία που ήθελε τυχόν ευρεθεί (ενεργητικό και παθητικό) και όχι συγκεκριμένα ακίνητα κλπ

          Επειδή κατ` άρθρο....

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Αρνούμαι και αποκρούω την αγωγή του αντιδίκου γενικά και ειδικά και λέξη προς λέξη.

Η αγωγή είναι μη νόμιμη, άλλως αόριστη κατ' άρθρο 118 και 216 του ΚΠολΔ και δέον και αιτούμαι την απόρριψή της, επειδή στο δικόγραφό της δεν αναφέρονται, όπως θα έπρεπε, το αντικείμενό της κατά τρόπο σαφή, ορισμένο και ευσύνοπτο καθώς και σαφή έκθεση των γεγονότων που την θεμελιώνουν σύμφωνα με το Νόμο και δικαιολογούν την άσκησή της. Δεν αναφέρονται επίσης σ' αυτή η ακριβής περιγραφή του αντικειμένου της διαφοράς (ΕΘ 2472/1995 ΕλλΔνη 38/1161) και συγκεκριμένα:

Στην περίπτωση αναγνωριστικής ή διεκδικητικής αγωγής ακινήτου (άρθρο 1094 ΑΚ) απαιτείται, για το ορισμένο αυτής, εκτός από τα απαιτούμενα κατά το άρθρο 1094 ΑΚ στοιχεία και ακριβής περιγραφή από τον ενάγοντα του εν λόγω ακινήτου, δηλαδή, ο προσδιορισμός του κατά θέση, έκταση, ιδιότητα και όρια και μάλιστα τόσο λεπτομερής, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία ως προς την ταυτότητα του (ΑΠ 1185/2012 Α' δημ. Νόμος, ΑΠ 491/1995 ΕλλΔνη 37.317, ΑΠ 1296/1983 ΝοΒ 32.1028, ΑΠ 66/1981 ΝοΒ 29.1258, ΕφΠειρ 889/1996 ΕλλΔνη 39.599) και κατά τρόπο ώστε να μπορεί αυτό να εντοπίζεται επακριβώς και να διαχωρίζεται από τα γειτονικά εδάφη, έστω και αν δεν αναφέρεται το μήκος των πλευρών του σε μέτρα (ΑΠ 714/2015 Α' δημ. Νόμος) και έστω και αν η έκταση και τα όριά του δεν ανταποκρίνονται με ακρίβεια στην πραγματικότητα, αφού ο ακριβής καθορισμός τους εναπόκειται στο Δικαστήριο που αποφαίνεται γι' αυτά με την εκτίμηση των αποδείξεων (ΕιρΠάρου 1/1990 ΑρχΝ Μ Γ 251 επ., ΕιρΦλωρ 43/2001 ΑΡΜ 2003/27). Δεν απαιτείται, συνεπώς, για το ορισμένο της αγωγής να αναφέρονται στο αγωγικό δικόγραφο οι πλευρικές διαστάσεις του ακινήτου (βλ. σχετικά AΠ 9/1996 ΝοΒ 14.716, ΑΠ 493/2007 Δημοσίευση ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 503/2009 ΕΠολΔ 1010.403, Κ. Παπαδόπουλου Αγωγές Εμπραγμάτου Δικαίου έκδ. 1989 παρ. 103σελίδες 240επ.).   Η έλλειψη της ακριβούς περιγραφής του ακινήτου στη διεκδικητική ή αναγνωριστική κυριότητας ακινήτου αγωγή καθιστά το δικόγραφο της αόριστο και ανεπίδεκτο δικαστικής εκτίμησης, η αοριστία δε της αγωγής εξετάζεται και αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο της ουσίας (ΤρΕφΠατρ 192/2018)

Εν προκειμένω το ενάγον δεν περιγράφει σαφώς και ορισμένως το ακίνητο που αποτελεί το αντικείμενο της αγωγής, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατος ο εξατομικευμένος προσδιορισμός του κατά θέση, έκταση, ιδιότητα και όρια.

Διότι ενώ αναφέρει ότι έχει «στην αποκλειστική κυριότητα κυριότητά του ένα ακίνητο εμβαδού 327,66τμ το οποίο αποτελεί μέρος ακινήτου με συνολικό εμβαδό 419τμ ΟΤ 173…στο ως άνω ακίνητο έχει ανεγερθεί κτίσμα δύο ορόφων συνολικού εμβαδού 140τμ», ωστόσο δεν περιγράφει κατά σχήμα, όρια και πλευρές, το ακίνητο των 419τμ, μέρος του οποίου αποτελεί κατά τους ισχυρισμούς του το ακίνητο των 327,66τμ., αλλ` ούτε και το σχήμα, θέση και όρια του τελευταίου εντός του όλου. Δηλ. δεν περιγράφει ούτε το όλο, ούτε το μέρος κατά θέση, όρια και σχήμα. Αναφέρει ένα ΚΑΕΚ (…1002) για το επίδικο των 327,66τμ (αφού αυτό αιτείται στο αιτητικό της αγωγής) και επισυνάπτει  και το απόσπασμα κτηματολογικού διαγράμματος στο οποίο αποτυπώνεται αυτό (άνευ άλλων στοιχείων προσδιορισμού, παρά μόνο με τον αριθμό ΚΑΕΚ), αλλά δεν προκύπτει απ` αυτό, εάν πρόκειται για την αποτύπωση των 419τμ ή των 327,66τμ. Εάν πρόκειται για την αποτύπωση του πρώτου, όπως είναι το πλέον πιθανό, τμήμα του οποίου είναι το δεύτερο και επίδικο, είναι σαφές από την επισκόπηση και μόνο, ότι το  τελευταίο, αν και αποτελεί μέρος του ευρύτερου ακινήτου με το ίδιο ΚΑΕΚ, δεν απεικονίζεται-αποτυπώνεται με κανένα τρόπο ούτε σ` αυτό το απόσπασμα κατά θέση, όρια και πλευρές, έτσι ώστε να εξατομικευτεί πλήρως σε σχέση με το ευρύτερο ακίνητο των 419τμ. και να «ξεχωρίσει» απ` αυτό ως μέρος του. 

Τέτοια εξατομικευμένη περιγραφή κατά θέση και όρια για το 327,66τμ και εν σχέσει με το 419τμ ακίνητο, δεν προκύπτει ούτε από το διάγραμμα της σελ. 4 της αγωγής σε συνδυασμό με όσα ισχυρίζεται στην σελ. 6 αυτής. Διότι ισχυρίζεται (σελ. 6) ότι το επίδικο …1002 συνορεύει βόρεια και ανατολικά με το υπόλοιπο τμήμα του …1002, εμβαδού 94τμ, πλην όμως τέτοια έκταση εμβαδού 94τμ με το ίδιο ΚΑΕΚ, δεν αποτυπώνεται, δεν περιγράφεται ούτε απεικονίζεται πουθενά στην αγωγή κατά θέση όρια και σχήμα. Περαιτέρω δεν είναι κατανοητό κατά την περιγραφή του επιδίκου ακινήτου των 327,66τμ (….1002), τι εννοεί και τι ακριβώς περιγράφει όταν ισχυρίζεται ότι από νότια και δυτικά συνορεύει με το ΚΑΕΚ …8001 από το οποίο «αποκόπτονται» τα τμήματα που αναφέρει στην σελ. 6 της αγωγής, έκτασης 2,71τμ και 0,02τμ. Τι σημαίνει αποκόπτονται; Επί χάρτου, ή για κάποιο νόμιμο λόγο και ποιόν και πότε έγινε αυτό; Και επιπλέον πρέπει να υποτεθεί ότι τα αποκοπέντα τμήματα περιέρχονται (και για ποιόν νόμιμο λόγο και πότε) στην κυριότητα του…1002 (στα 419τμ ή στα 327,66τμ. βλ. κατωτέρω), όταν ούτε καν το ισχυρίζεται;

Συνεπώς δεν ισχυρίζεται ούτε και την ιδιότητα (βλ. ανωτέρω νομολογία) του επιδίκου των 327,66τμ. Δεν προκύπτει δηλ. πώς αυτό αποτελεί κατά τους ισχυρισμούς της αγωγής μία ξεχωριστή και αυτοτελή ιδιοκτησία της οποίας ζητά την αναγνώριση, αν και κατά τους ισχυρισμούς της αποτελεί ταυτόχρονα, μέρος του ακινήτου των 419τμ, που αυτονόητα όμως αρμόζει σε αδιαίρετο τμήμα ιδιοκτησίας, αφού και για τα δύο τμήματα (419 και 327,66τμ) ισχυρίζεται το ίδιο ΚΑΕΚ, δηλ. μία ενιαία και αδιαίρετη κυριότητα. Ποιά είναι λοιπόν η ιδιότητα του 327,66τμ αναφορικά με το ευρύτερο ακίνητο των 419τμ του οποίου αποτελεί μέρος; Είναι ξεχωριστή αυτοτελής ιδιοκτησία, οπότε δεν μπορεί αν είναι μέρος του, ή ισχύει το τελευταίο οπότε αποτελεί εξ αδιαιρέτου τμήμα της ευρύτερης ιδιοκτησίας των 419τμ;. Και στην πρώτη περίπτωση, πώς προέκυψε κατά νόμω ή στην πράξη αυτή η ξεχωριστή ιδιοκτησία των 327,66τμ, δηλ. η «απόσπαση» από το ακίνητο των 419τμ και πότε και σε ποιόν ανήκει «το υπόλοιπο τμήμα του οικοπέδου με ΚΑΕΚ…1002 εμβαδού 94τμ»;. Διότι μη διευκρινιζόμενα αυτά, δεν μπορεί να ελεγχθεί εάν π.χ τα ανωτέρω αποκοπέντα τμήματα «αποκτήθηκαν»  από το 419τμ (ως αδιαίρετο) ή από τα 327,66τμ (ως ξεχωριστή για κάποιο λόγο κυριότητα).   

Αλλ` ούτε και προκύπτει σε ποιό ακίνητο ισχυρίζεται ότι έχει ανεγερθεί το κτίσμα των δύο ορόφων. Σ` αυτό των 327,66τμ και πού ακριβώς (ούτε στο διάγραμμα της σελ. 4 αποτυπώνεται κάποιο κτίσμα), ή σ` αυτό των 419τμ; . Επιπρόσθετα δεν το περιγράφει κατά θέση και όρια και δεν ισχυρίζεται την «ταυτότητά» του, δηλ. το είδος και την χρήση του, αλλ` ούτε και σε ποιόν ανήκει. Επίσης δεν είναι κατανοητό τι συνιστούν οι ενδείξεις ΑΒΚ 43 για το ακίνητο που ισχυρίζεται ως δημόσιο κτήμα (πρβλ. ΕιρηνΘες 3941/2017), έτσι ώστε να μπορώ να αντικρούσω και το δικαστήριο να τάξει τα οικεία θέματα απόδειξης.

Φαίνεται δηλ. να ισχυρίζεται  ένα ακίνητο (327,66) μέσα σε ένα άλλο ακίνητο, αφού ισχυρίζεται ότι συνορεύει με υπόλοιπο του ιδίου ακινήτου 94τμ και άρα συνολικά 421,66τμ. Αυτό εννοεί ως ακίνητο των 419τμ μέρος του οποίου μέρος είναι τα 327,66τμ;. Ή μήπως κάποιο άλλο (…8001)  από το οποίο αποκόπτονται 2,71τμ και 0,02τμ (και αποκτώνται από το …1002;) και άρα το ευρύτερο ακίνητο γίνεται (421,66+2,71,+0,02=) 424,39 τμ; ή «προσκολλώνται» αυτά μόνο στο τμήμα των 327,66 τμ  για κάποιο νόμιμο λόγο και πότε και έτσι γίνεται αυτό 330,39τμ. ;

Προκύπτει δηλ. ότι είναι εντελώς ασαφές ποιο είναι τελικά κατά θέση όρια και πλευρές το φερόμενο ως διεκδικούμενο με ΚΑΕΚ …1002/0/0 ακίνητο το οποίο είναι μέρος ενός ακινήτου 419τμ, που δεν περιγράφεται αλλά και ταυτόχρονα συνορεύει με υπόλοιπο …1002 έκτασης 94τμ που δεν αποτυπώνεται και δεν περιγράφεται στην αγωγή.

Όπως δε και κατωτέρω θα αναφερθεί, αναπτύσσοντας το ενάγον στην αγωγή του (σελ.6-7) την διαδοχή των μεταβιβάσεων της κυριότητας, αναφέρεται σε δύο διαφορετικά και ξεχωριστά ακίνητα με βάση τους τίτλους κυριότητας, ήτοι σε ένα των 419τμ με μία διώροφη οικία εντός του, περιελθόν σε μένα με τα .... προικοσύμφωνα νομίμως και εμπροθέσμως μεταγραφέντα και το οποίο αποτυπώνεται στο από Οκτωβρίου 1970 διάγραμμα του μηχανικού ... και σε ένα άλλο έκτασης 364,25τμ, όμορο από ανατολικά του πρώτου, το οποίο αποτυπώνεται στο από Μαίου 1984 άλλο τοπογραφικό διάγραμμα του ιδίου ανωτέρω μηχανικού, περιελθόν όμως στην κόρη μου .... δωρητήριο συμβόλαιο των ιδίων κοινών δικαιοπαρόχων μας, ήτοι των .... Συνεπώς δεν είναι κατανοητό με βάση τους ισχυρισμούς αυτούς για δύο ακίνητα, σε ποιο ακριβώς αναφέρεται σε συνδυασμό και με την ανωτέρω ασαφή και αόριστη περιγραφή απάντων των ακινήτων και μερών αυτών στα οποία αναφέρει στην αγωγή του.

Ακολούθως, το αντίδικο με την υπό κρίση αγωγή του παραλείπει να αναφέρει, άλλως ισχυρίζεται εντελώς αόριστα και ασαφώς, τον τρόπο με τον οποίο κατέστη κύριος του επίδικου ακινήτου, θεμελιώνοντας, όλως αορίστως, την κυριότητά του στη καθολική διαδοχή του εκ του Οθωμανικού Δημοσίου. Συγκεκριμένα, επικαλούμενο την από 20 Ιουνίου/2 Ιουλίου σύμβαση της Κωνσταντινουπόλεως, ισχυρίζεται ότι «εφ’ όλων των εκτάσεων των γαιών της Θεσσαλίας και της περιοχής της Άρτας, επί των οποίων δεν απεκτήθη νομίμως εμπράγματο δικαίωμα κυριότητας ή εξουσίασης από τρίτο ιδιώτη, κατά τα προαναφερόμενα, υπό το καθεστώς του προϊσχύσαντος οθωμανικού δικαίου, το Δημόσιο κατέστη αποκλειστικός κύριος εκ διαδοχής του Τουρκικού Δημοσίου, δυνάμει της ανωτέρω Συνθήκης του 1881, των τριών (από 3/2,4-16/6 και 19/6-17) Πρωτοκόλλων του Λονδίνου του 1830 και της από 3-7-1832 Συνθήκης της Κωνσταντινουπόλεως, με τα οποία πρωτοϊδρύθηκε το Ελληνικό Κράτος, των άρθρων 1-3 του από 17/29-11-1836 Διατάγματος «περί ιδιωτικών δασών», του άρθρου 1 του Διατάγματος της 3/15-12-1833 και του Διατάγματος (Νόμου) της 21-6/10-7-1837 «περί ιδιωτικών κτημάτων» […]Τέλος, σύμφωνα με τις διατάξεις του Α.Ν. 1539/1938, που διατηρήθηκε σε ισχύ και μετά την εισαγωγή του Α.Κ., με το άρθρο 53 Εις.Ν.ΑΚ, στα αδέσποτα και στα δημόσια κτήματα γενικά, νομέας θεωρείται το δημόσιο, έστω και αν δεν ενήργησε πράξεις νομής σε αυτά.[…]», ενώ περαιτέρω (βλ. σελ. 8-9 της υπό κρίση αγωγής) ισχυρίζεται ότι «Άλλως και σε κάθε περίπτωση περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο ως μη δεσποζόμενη παρ’ ιδιωτών, κατ’ άρθρο 16 του από 10-07-1847 νόμου «περί διακρίσεως κτημάτων» (Α’25/10-07-1837), που εφαρμόζεται στην επίδικη περιοχή, μετά την εισαγωγή της ελληνικής νομοθεσίας στη Θεσσαλία […].» 

 Ωστόσο, τα ανωτέρω εκ μέρους του ισχυριζόμενα, δεν καθίστανται ικανά προκειμένου να δικαιολογήσουν την εκ μέρους του απόκτηση ιδίας κυριότητας επί του επίδικου ακινήτου, αντιθέτως δε συνίστανται σε παραθέσεις νομοθετικών διατάξεων και γενικόλογες αναπόδεικτες εκφράσεις περί δημοσίων γαιών και περί κυριότητας εκ διαδοχής του οθωμανικού δημοσίου μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τον Τουρκικό ζυγό, χωρίς ουδεμία επίκληση κρίσιμων πραγματικών περιστατικών εκ των οποίων θα προέκυπτε αβίαστα η κυριότητά του, όπως του τρόπου με τον οποίο το επίδικο ακίνητο κατέστη δημόσιο ήτοι από ποιον οθωμανό υπήκοο εγκαταλείφθηκε και ποια χρονική στιγμή κατέστη δημόσιο, αν αποδεδειγμένα διέθετε δασικό χαρακτήρα ή αποτελούσε χορτολιβαδική έκταση με αποτέλεσμα να περιέλθει στη κυριότητα του. Είναι δε γνωστό ότι με τη Συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως (άρθρο 4) την οποία επικαλείται το αντίδικο, το ελληνικό δημόσιο περιήλθε στη κυριότητα του οθωμανικού δημοσίου μόνο ως προς την κυριότητα των δασών, ως προς τις λοιπές δε ιδιοκτησίες που αποκτήθηκαν δυνάμει ή μη τίτλων από ιδιώτες πριν από την προσάρτηση (και άρα δεν ανήκαν στο τουρκικό δημόσιο μετά την προσάρτηση) ουδέν δικαίωμα κυριότητας κατείχε.

Επιπλέον, όπως ήδη αναφέρθηκε για την αοριστία, δεν ισχυρίζεται σαφώς και ορισμένως, πώς κατέστη κύριος μόνο των 326,66τμ, αν και πρόκειται κατά τους ισχυρισμούς του, για μέρος ενός ενιαίου ακινήτου 419τμ με ένα ΚΑΕΚ και χωρίς επιπλέον να επικαλείται ότι πρόκειται για διακεκριμένες (και με διαφορετικά ΚΑΕΚ) ιδιοκτησίες.

 Έτι περαιτέρω, όλως αορίστως τυγχάνει και ο ισχυρισμός του ότι αποτελεί αδέσποτο κτήμα και ως εκ τούτου δημόσιο ερειζόμενος αφενός, στην επίκληση διατάξεων του βυζαντινορωμαϊκού δικαίου άλλως του Α.Ν. 1539/1938, αφετέρου, στο Διάταγμα της 21-6/10-7-1837 «περί διακρίσεως κτημάτων» καθότι συνίσταται στην απλή επίκληση και παράθεση διατάξεων χωρίς ουδεμία αναφορά σε κρίσιμα πραγματικά περιστατικά ήτοι περί του ότι  υπήρξε εγκατάλειψη από τον μέχρι τότε κύριο με πρόθεση παραίτησης από το δικαίωμα κυριότητας του επίδικου και χωρίς περαιτέρω να προσδιορίζει ποιο πρόσωπο προέβη στη ως άνω εγκατάλειψη, τα οποία και θα επέτρεπαν την κρίση ότι στην προκείμενη περίπτωση εφαρμόζονται οι ανωτέρω διατάξεις και ως εκ τούτου πρόκειται για δημόσιο κτήμα (ΕφΠατρ 62/2022, ΜΠρΠατρ 7/2022). Η ισχυριζόμενη δε απλή καταγραφή από την τότε Οικονομική Εφορία ... ως ανέκαθεν δημόσιο κτήμα χωρίς ειδικότερο προσδιορισμό αυτού, ήτοι χωρίς διευκρίνιση αλλά και απόδειξη ως προς το αν πρόκειται τελικά για δασική έκταση ή για εγκαταλειφθέν ή για αδέσποτο τμήμα, καθιστούν το αίτημα του περί αναγνώρισης ιδίας κυριότητας του επί του επίδικου ιδιόκτητου ακινήτου όλως απαράδεκτο ως αορίστως προβληθέν. Άλλωστε ακόμα και η «πρώτη καταγραφή» που επικαλείται (σελ. 9), δεν αναφέρει σε τι ακριβώς συνίσταται, τι καταγράφηκε, πού και με ποια νομική ισχύ, πότε και από ποιόν και πώς μετά ταύτα η τοιαύτη καταγραφή προσνέμει κυριότητα, νομή ή οποιοδήποτε άλλο υπέρτερο δικαίωμα στο ενάγον που το νομιμοποιεί στην έγερση της παρούσης.

 Ενόψει όλων των προαναφερομένων, συνάγεται ότι το αντίδικο παραλείπει να προσδιορίσει με σαφήνεια τη ταυτότητα του αντικειμένου της διαφοράς ενώ αποσιωπά κρίσιμα πραγματικά περιστατικά ως προς το τρόπο της εκ μέρους του απόκτησης της κυριότητας του επί του επίδικου ιδιόκτητου ακινήτου, με αποτέλεσμα η υπό κρίση αγωγή του να  είναι αόριστη και απορριπτέα, κάτι που εξετάζεται και αυτεπάγγελτα.

Επομένως, γενομένης δεκτής της ένστασης μου νόμω αβασίμου και αοριστίας της αγωγής κατά τα άρθρα 118 και 216 ΚΠολΔ, η οποία άλλωστε εξετάζεται και αυτεπάγγελτα, δέον και αιτούμαι να απορριφθεί η ένδικη αγωγή.  

Άρνηση της αγωγής. Νόμω και ουσία αβάσιμο αυτής γιατί το ενάγον δεν απέκτησε ποτέ κυριότητα στο επίδικο. Άλλως ένσταση ιδίας κυριότητας.

Γίνεται δεκτό παγίως ότι ο ισχυρισμός του εναγομένου με τη διεκδικητική αγωγή ότι έχει αποκτήσει ιδία κυριότητα στο επίδικο αποτελεί αιτιολογημένη άρνηση της αγωγής όταν τα παραγωγικά αυτής στοιχεία είναι σύγχρονα, ολικά ή μερικά, με τα παραγωγικά της κυριότητας του ενάγοντος στοιχεία ή προηγούνται αυτών, με αποτέλεσμα η συνδρομή των πρώτων να αποκλείει τη συνδρομή των τελευταίων, η κτήση δηλ. της κυριότητας του εναγομένου, αληθής υποτιθέμενη, αποκλείει την κτήση της κυριότητας του ενάγοντος. Ενώ ο ισχυρισμός αυτός του εναγομένου αποτελεί ανατρεπτική ένσταση όταν τα παραγωγικά της κυριότητάς του στοιχεία έπονται των παραγωγικών της κυριότητας του ενάγοντος στοιχείων, με αποτέλεσμα η κτήση της κυριότητάς του, αληθής υποτιθέμενη, να επιφέρει απώλεια της κυριότητας του ενάγοντος, της οποίας η απόκτηση έχει προηγηθεί.  (ΑΠ 126/1979 ΝοΒ 27, 1093, ΑΠ 881/1976 ΑρχΝ 28, 165, ΑΠ 1104/1975 ΝΔικ 32, 364, ΑΠ 201/1974 ΝοΒ 22, 1151, ΑΠ 478/1970 ΑρχΝ 21, 858, Παπαδόπουλος Κ., Αγωγές Εμπραγμάτου Δικαίου, σελ. 264. 108 ΑΠ 956/1985 ΝοΒ 34, 683, ΑΠ 1090/1983 ΝοΒ 32, 841, ΑΠ 126/1979 ΝοΒ 27, 1093, ΑΠ 1192/1978 ΝοΒ 27,917, ΑΠ 881/1976 ΝοΒ 25, 338, ΑΠ 496/1975 ΑρχΝ 27, 43 ΑΠ 201/1974 ΝοΒ 22, 1151, Παπαδόπουλος Κ., Αγωγές Εμπραγμάτου Δικαίου, σελ. 264. 109 ΑΠ 956/1985 ΝοΒ 34, 683. ΑΠ 1090/1983 ΝοΒ 32, 841. ΑΠ 12/1979 ΝοΒ 27, 1093. ΑΠ 1192/1978 ΝοΒ 27, 917, Απ. Γεωργιάδης, Εμπράγματο Δίκαιο Ι, σελ 566.). Συνεπεία τούτων γίνεται δεκτό ότι η απόδειξη της ένστασης ιδίας κυριότητας του εναγομένου είναι χρήσιμη και ερευνάται μόνον, όταν ο ενάγων αποδείξει την κυριότητα στην οποία θεμελιώνει την αγωγή του, άλλως απορρίπτεται η αγωγή ως αβάσιμη, χωρίς να ενδιαφέρει καθόλου η ουσιαστική βασιμότητα της ένστασης. (ΑΠ 401/2019, ΝΟΜΟΣ)

Το αντίδικο εν προκειμένω, αιτείται να αναγνωριστεί και εγγραφεί ως αποκλειστικός κύριος, νομέας και κάτοχος σε ποσοστό 100% επί του επίδικου ακινήτου, στηριζόμενο στις διατάξεις των ν. 18, 24 παρ.1 Π(43.3), 9 Εισ. (2.9) 24 (7.30)  και 2 Βασ. (50.10), σε συνδυασμό με το άρθρο 51 ΕισΝΑΚ, καθώς και αυτή του άρθρου 21 ΝΔ 22-4/16-5-1926 «Περί Αεροπορικής Αμύνης», σύμφωνα με τις οποίες τα ακίνητα του Δημοσίου εξαιρούνταν αρχικά μέχρι 11-09-1915 από την τακτική χρησικτησία και μετά την τελευταία διάταξη και από την έκτακτη. Επικαλείται επίσης και τις διατάξεις των άρθρων 2 και 3 του Α.Ν. 1539/1938, σύμφωνα με τις οποίες αφ’ ενός μεν στα αδέσποτα και στα δημόσια κτήματα εν γένει νομέας θεωρείται το Δημόσιο, έστω και αν δεν ενήργησε καμία πράξη νομής σε αυτά και αφ’ ετέρου νομή ιδιώτη επί ακινήτου δεν αναγνωρίζεται έναντι του Δημοσίου, εφόσον ο ιδιώτης δεν είναι κύριος του ακινήτου.

Ωστόσο, στο άρθρο 4 παρ.1 του ν. 3127/2003 ....

ΑΠΟΦΑΣΗ 144 /2022

(Αριθμός έκθ. κατ. δικ. αγωγής …../22.12.2020)
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ
ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τη Δικαστή Κωνσταντινιά Μπεχτσή, Πρωτόδικη, η οποία ορίστηκε, δυνάμει της με αριθμό 111/21.04.2021 πράξης, από την Πρόεδρο Πρωτοδικών, που διευθύνει το Πρωτοδικείο Λάρισας, και από τη Γραμματέα Αικατερίνη Αλεξίου.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριό του, την 08^η Ιουνίου 2021, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΝΤΟΣ: Νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου Ενοριακού Ιερού Ναού Αγίου ………., της ομώνυμης Ενορίας, με έδρα ……….., κάτοχου του …………. αριθμού φορολογικού μητρώου, όπως εκπροσωπείται νόμιμα, ο πληρεξούσιος δικηγόρος του οποίου, Ανδρέας Βρόντος (Α.Μ. Δ.Σ. Καρδίτσας 249), κάτοικος Καρδίτσας, οδός Πλαστήρα αριθμός 12, ο οποίος δεν παραστάθηκε στο Δικαστήριο, προκατέθεσε εμπρόθεσμα προτάσεις, στις οποίες επισυνάπτεται το με αριθμό ……… γραμμάτιο προκαταβολής εισφορών και ενσήμων του Δικηγορικού Συλλόγου Καρδίτσας. Ο εν λόγω Δικηγόρος είχε πληρεξουσιότητα να εκπροσωπήσει το ενάγον νομικό πρόσωπο στην παρούσα δίκη, κατ’ άρθρ. 96 παρ. 1 και 237 παρ. 1 εδ. β' ΚΠολΔ, που του δόθηκε δυνάμει της με αριθμό 7/24.09.2020 πράξης του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ιερού Ναού Αγίου………….

ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ: 1. ……… του …….., κάτοχου ……… αριθμού φορολογικού μητρώου, 2. ………………. του …………, κατόχου του ……….. αριθμού φορολογικού μητρώου, 3. ……….. του ………., κατόχου του ……….. αριθμού φορολογικού μητρώου, 4. ………. του ………, κατόχου του …………. αριθμού φορολογικού μητρώου, 5. ……… του ………., κατόχου του ……… αριθμού φορολογικού μητρώου, 6. ……… του …….., κατόχου του …….. αριθμού φορολογικού μητρώου, 7. …………. του ………., κατόχου του …….. αριθμού φορολογικού μητρώου, 8. ………. του …….., κατόχου του ……….. αριθμού φορολογικού μητρώου και 9. ………… του ………, κατόχου του …………. αριθμού φορολογικού μητρώου, εκ των οποίων οι πρώτος, δεύτερος, τρίτος, τέταρτος, πέμπτος, έκτος, έβδομος και ένατος των εναγόμενων είναι κάτοικοι ………… και η όγδοη εναγόμενη είναι κάτοικος ………... Η πληρεξούσια δικηγόρος των πρώτου, δεύτερου, τρίτου, τέταρτου, πέμπτου, έκτου, έβδομου και ένατου των εναγόμενων, ……… (Α.Μ. Δ.Σ. ……….), κάτοικος ……….., δεν παραστάθηκε στο Δικαστήριο, προκατέθεσε, όμως, εμπρόθεσμα προτάσεις, στις οποίες επισυνάπτεται το με αριθμό ………. γραμμάτιο προκαταβολής εισφορών και ενσήμων του Δικηγορικού Συλλόγου ………. Η εν λόγω Δικηγόρος είχε πληρεξουσιότητα να εκπροσωπήσει τους ως άνω εναγόμενους στην παρούσα δίκη, κατ’ άρθρου 96 παρ. 1 και 237 παρ. 1 εδ. β' ΚΠολΔ, που της δόθηκε δυνάμει του από 31.03.2021 πληρεξουσίου. Ο πληρεξούσιος δικηγόρος της όγδοης εναγόμενης …….. (Α.Μ. Δ.Σ. Λάρισας ………), κάτοικος ……….., δεν παραστάθηκε στο Δικαστήριο, προκατέθεσε, όμως, εμπρόθεσμα προτάσεις, στις οποίες επισυνάπτεται το με αριθμό ……… γραμμάτιο προκαταβολής εισφορών και ενσήμων του Δικηγορικού Συλλόγου ……... Ο εν λόγω Δικηγόρος είχε πληρεξουσιότητα να εκπροσωπήσει την όγδοη εναγόμενη στην παρούσα δίκη, κατ’ άρθρου 96 παρ. 1 και 237 παρ. 1 εδ. β' ΚΠολΔ, που του δόθηκε δυνάμει του από 29.12.2020 πληρεξουσίου.

Το ενάγον νομικό πρόσωπο ζητά να γίνει δεκτή η από ……… αγωγή του, που κατατέθηκε στη Γραμματεία αυτού του Δικαστηρίου, με αριθμό έκθεσης κατάθεσης δικογράφου αγωγής …….., στην οποία (έκθεση) μνημονεύεται η υποχρέωση των διαδίκων για κατάθεση των προτάσεων και προσκόμιση όλων των αποδεικτικών μέσων και των διαδικαστικών εγγράφων, που επικαλούνται, εντός προθεσμίας εκατό (100) ημερών από την κατάθεση της ανωτέρω αγωγής. Ο ενάγων προκατέθεσε νόμιμα και εμπρόθεσμα (άρθρο 237 παρ. 1 ΚΠολΔ σε συνδυασμό με άρθρο 74 παρ. 1 Ν. 4690/2020), ήτοι την 01^η.04.2021, στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού, τις με ίδια ημερομηνία προτάσεις του και προσκόμισε τα αποδεικτικά μέσα και διαδικαστικά έγγραφα, που επικαλείται με αυτές και την 16^η.04.2020 την από 15.04.2020 προσθήκη στις προτάσεις του. Από την άλλη, οι πρώτος, δεύτερος, τρίτος, τέταρτος, πέμπτος, έκτος, έβδομος και ένατος των εναγόμενων κατέθεσαν την 01^η.04.2021, στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού, τις από 31.03.2021 προτάσεις του και προσκόμισαν τα αποδεικτικά μέσα και διαδικαστικά έγγραφα, που επικαλούνται με αυτές και την 16^η.04.2020 την από ίδια ημερομηνία προσθήκη στις προτάσεις του και, αντίστοιχα, η όγδοη εναγόμενη κατέθεσε την 01^η.04.2021, στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού, τις από 30.04.2021 προτάσεις της και προσκόμισε τα αποδεικτικά μέσα και διαδικαστικά έγγραφα, που επικαλείται με αυτές, την 02^η.04.2020 την από ίδια ημερομηνία προσθήκη στις προτάσεις της και την 16^η.04.2021 τις από 15.04.2021 και 16.04.2021 προσθήκες στις προτάσεις της. Μετά το κλείσιμο του φακέλου της δικογραφίας, με τη με αριθμό 111/21.04.2021 πράξη της Προέδρου Πρωτοδικών Λάρισας, ορίστηκε η εισηγήτρια Δικαστής καθώς και δικάσιμος για τη συζήτηση της υπόθεσης η 08^η Ιουνίου 2021, και, ακολούθως, η υπόθεση εγγράφηκε στο υπό στοιχείο Γ΄ πινάκιο, υπό τον αριθμό 5, εγγραφή, η οποία, κατά το άρθρο 237 παρ. 4 εδ. ε' ΚΠολΔ, ισχύει ως κλήτευση όλων των διαδίκων.

ΚΑΤΑ τη συζήτηση της υπόθεσης, μετά την εκφώνησή της κατά τη σειρά εγγραφής της στο οικείο πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως μνημονεύεται ανωτέρω, και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στις προτάσεις τους.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

I. Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1, 4, 6, 7 παρ. 1 και 2 εδ. α' και β' και 8 παρ. 1 και 2 του Αν. Ν. 821/1948 «περί αναδιανομής αγροτικών κτημάτων», ο οποίος κυρώθηκε με το Ν.Δ. 1110/49 και τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε με την παράγραφο 2 του άρθρου 6 του Ν. 2258/52, το άρθρο 23 του Ν.Δ. 3621/56 και τα άρθρα 26 και 27 του Ν.Δ. 3958/59, ισχύει δε μέχρι την έναρξη της ισχύος του Ν. 674/1977 (ήτοι από την 01109.1977), στην ρύθμιση του οποίου υπάγονται οι μετά την ημερομηνία αυτή κηρυχθέντες αναδασμοί (άρθρο 33 παρ. 2 Ν. 674/1977), συνάγονται τα εξής: (α) το Δημόσιο μπορεί με τα αρμόδια αυτού διοικητικά όργανα να απαλλοτριώνει αγροτικές εκτάσεις ιδιωτών για αναδιανομή, προς δημόσια ωφέλεια κατά την έννοια του άρθρου 17 του Συντάγματος, εγκείμενη (η ωφέλεια) στην βελτίωση των όρων της γεωργικής εκμετάλλευσης του εδάφους της χώρας, (β) Η κυριότητα των δημιουργηθέντων κατά την αναδιανομή κτημάτων περιέρχεται αυτοδικαίως στους αναγραφόμενους ως δικαιούχους αυτών στον κυρωθέντα κτηματολογικό πίνακα από και διά της δημοσίευσης στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του πίνακα αυτού, ενώ την εν λόγω δημοσίευση ακολουθεί, από την αρμόδια διοικητική αρχή, η έκδοση υπέρ του δικαιούχου του οικείου τίτλου κυριότητας (παραχωρητηρίου), υποκειμένου σε μεταγραφή, (γ) Από τη δημοσίευση του προαναφερομένου πίνακα, αποσβέννυνται αυτοδικαίως όλα τα εμπράγματα βάρη επί του αναδιανεμηθέντος αγροτικού ακινήτου, συμπεριλαμβανομένης και της νομής επ` αυτού, εξαιρούμενων μόνο των πραγματικών δουλειών, οι οποίες, κατ’ ειδική ρύθμιση (άρθρο 6 Αν.Ν. 821/1948), διατηρούνται. Έτσι, ο παραχωρησιούχος, με την κύρωση του προαναφερομένου πίνακα και τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της εγκριτικής αυτού από την αρμόδια διοικητική αρχή πράξης, αποκτά πρωτότυπα το δικαίωμα κυριότητας επί του μνημονευόμενου στον πίνακα αυτό ακινήτου που του παραχωρείται, αποκαθαρμένου οποιουδήποτε εμπραγμάτου βάρους (πλην δουλείας), μη εξαιρούμενης και της επ’ αυτού τυχόν νομής, αφού το περιεχόμενο της νομής είναι όσο και εκείνο της ιδιοκτησίας. Η αποκτημένη από τον δικαιούχο κυριότητα επί του άνω ακινήτου είναι απαλλαγμένη από κάθε δικαίωμα που τυχόν υφίστατο επ’ αυτού, ακόμη και εάν ο κύριος ή νομέας του παραχωρηθέντος ακινήτου ήταν ο ίδιος ο παραχωρησιούχος, καταργούμενης της προ της απαλλοτρίωσης σχέσης νομής του προς το πράγμα και τούτο για να μην ματαιώνεται ο σκοπός που επιδιώκεται με τον αναδασμό και την προς πραγμάτωση αυτού κηρυσσόμενη αναγκαστική απαλλοτρίωση. Με τον αναδασμό δεν μεταβάλλεται το νομικό καθεστώς του αγροτεμαχίου, το οποίο μπορεί να είναι και κληροτεμάχιο, αλλά απλώς η θέση του, η ιδιότητα του γεωργικού κλήρου - κληροτεμαχίου συνεχίζει να διατηρείται και στο νέο αγροτεμάχιο, το οποίο προκύπτει μετά τον αναδασμό (βλ. σχ. Ολ. ΑΠ 1236/82 ΝοΒ 1983.1174, ΑΠ 1095/1999 ΕλλΔνη 1999.1514, ΑΠ 506/1995 ΕλλΔνη 1997.65). Αποτέλεσμα της, διά της απαλλοτρίωσης λόγω αναδασμού δημιουργουμένης νέας νομικής κατάστασης, που επηρεάζει τις υφιστάμενες επί των εισφερθέντων στον αναδασμό κτημάτων κάθε φύσης εμπράγματες σχέσεις, είναι ότι το τυχόν διαρρεύσαν, μέχρι την έκδοση και δημοσίευση της ως άνω διοικητικής κυρωτικής πράξης χρονικό διάστημα νομής επί των κτημάτων αυτών, δεν μπορεί να συνυπολογισθεί ως χρόνος νομής χρησικτησίας συμπληρούμενος μετά την εν λόγω δημοσίευση, αφού και η εμπράγματη σχέση της νομής με την έκδοση και δημοσίευση της πράξης αυτής αποσβέσθηκε αυτοδικαίως υπέρ του παραχωρησιούχου, αποκτήσαντος πρωτότυπα την κυριότητα επί του παραχωρηθέντος σε αυτόν ακινήτου, απαλλαγμένη και της νομής του τρίτου, που περιήλθε σε αυτόν τον δικαιούχο μαζί με την κυριότητα. Μετά, όμως, την έκδοση και δημοσίευση της ανωτέρω πράξης είναι δυνατή η χρησιδεσποτεία από τρίτο του άνω ακινήτου, η οποία, συντρεχόντων και των λοιπών ουσιαστικών όρων, μπορεί να οδηγήσει, πρωτότυπα, δηλαδή με τακτική ή έκτακτη χρησικτησία, στην γένεση δικαιώματος κυριότητας στο πρόσωπο κάποιου τρίτου επ’ αυτού, καταλυομένης της με τρόπο πρωτότυπο κτηθείσας κυριότητας, διά του αναδασμού, από τον παραχωρησιούχου (βλ. σχ. ΕφΛαρ 156/2004 ΤΝΠ Νόμος, ΕφΠατ 953/2003 ΤΝΠ Νόμος).

II. Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1096 και 1098 ΑΚ, σαφώς συνάγεται ότι η ευθύνη του κακόπιστου νομέα, δηλαδή εκείνου, ο οποίος, κατά την κατάληψη του πράγματος γνώριζε ή από βαριά αμέλεια αγνοούσε ή έμαθε αργότερα ότι δεν δικαιούται στη νομή του, είναι όμοια με εκείνη του καλόπιστου νομέα μετά την επίδοση της αγωγής και αρχίζει αφότου έγινε κακόπιστος. Ειδικότερα, ο καλόπιστος νομέας υποχρεούται έκτοτε να αποδώσει τα ωφελήματα, τα οποία έχουν εξαχθεί και να αποκαταστήσει την αξία όσων εξ αυτών δεν εξήγαγε, ενώ μπορούσε κατά τους κανόνες της τακτικής διαχειρίσεως να εξαγάγει. Εφόσον δε ο νόμος δεν διακρίνει, η ευθύνη του νομέα για την απόδοση των καρπών του πράγματος ισχύει όχι μόνο όταν ενάγεται με τη διεκδικητική αγωγή, αλλά και με ιδιαίτερη αγωγή. Ωφελήματα είναι όχι μόνο οι καρποί του πράγματος ή του δικαιώματος αλλά και κάθε όφελος που έχει ο νομέας από την ενοικίαση ή την κατ' άλλον τρόπο χρήση του πράγματος από τον ίδιο, συνεπεία των οποίων εξοικονομεί τη δαπάνη στην οποία θα υποβαλλόταν αν μίσθωνε άλλο όμοιο πράγμα, οπότε η ωφέλεια συνίσταται στην εξοικονόμηση της σχετικής δαπάνης για τα μισθώματα (ΑΠ 673/2019, ΑΠ 686/2010 στην επίσημη σελίδα του Αρειού Πάγου). Η ωφέλεια απόδοσης από τη χρήση, αν πρόκειται για αστικό ακίνητο, είναι ισοδύναμη με τη μισθωτική αξία που είχε αυτό κατά το χρόνο της αποκλειστικής χρήσης. Περαιτέρω, ενώ στο άρθρο 1096 γίνεται αναφορά στην ευθύνη του νομέα για τον χρόνο μετά την επίδοση της αγωγής, η οποία είναι ενιαία ανεξαρτήτως της καλής ή κακής πίστης του νομέα, στο άρθρο 1098 ΑΚ επεκτείνεται χρονικά η ευθύνη του, εάν αυτός είναι κακόπιστος. Η ευθύνη του εκκινεί από το χρονικό σημείο έναρξης της κακοπιστίας του πριν από την επίδοση της αγωγής (ΕφΑΘ 1079/2017 Αρμ 2017.363, Δ. Ρούσσης σε Απ. Γεωργιάδη ΣΕΑΚ σε άρθρα 1098 - 1099 αριθ. 1 και 3). Επιπλέον, κατ’ άρθρο 1098 εδ. 2 του ΑΚ ο υπερήμερος νομέας δεν αποκλείεται να ευθύνεται και για την υπερημερία του. Αν, δηλαδή, ο κύριος έχει οχλήσει τον κακόπιστο νομέα δικαστικά ή εξώδικα για τη μη έγκαιρη απόδοση του πράγματος, μπορεί να ζητήσει εκτός από τα ωφελήματα, που έχουν εξαχθεί από το πράγμα, και τα ωφελήματα που δεν απεκόμισε με δική του υπαιτιότητα, ενώ μπορούσε να τα αποκομίσει σύμφωνα με τους κανόνες της τακτικής διαχείρισης και επιπλέον αποζημίωση για την καθυστέρηση, κατ’ άρθρο 343 παρ.1 του ΑΚ. Η αποζημίωση αυτή είναι πλήρης (297,298 ΑΚ) και περιλαμβάνει τόσο τη θετική ζημία του κυρίου, δηλαδή τις δαπάνες για την απόκτηση των ωφελημάτων από αλλού, όσο και το διαφυγόν κέρδος και την αξία των καρπών, που θα αποκόμιζε ο ίδιος, αν του είχε αποδοθεί έγκαιρα το πράγμα (Κ. Παπαδόπουλος, Αγωγές Εμπραγμάτου Δικαίου, Έκδοση 1989 σελ. 246-247). Περαιτέρω, κατά το άρθρο 1099 ΑΚ, αν ο νομέας απέκτησε τη νομή του πράγματος με παράνομη πράξη, αφαίρεσε δηλαδή υπαίτια από τον κύριο, χωρίς τη θέλησή του, τη νομή του πράγματος ευθύνεται κατά τις διατάξεις περί αδικοπραξιών (άρθρα 914 επ. 934 επ. ΑΚ) σε αποζημίωση του κυρίου, δηλαδή σε πλήρες διαφέρον, το οποίο περιλαμβάνει τόσο τη θετική όσο και την αποθετική ζημία που υπέστη ο κύριος από την αφαίρεση και τη μη απόδοση σ' αυτόν της νομής του πράγματος (άρθρο 298 ΑΚ), είναι δε αδιάφορη η καλή ή κακή πίστη αυτού. Η ευθύνη δηλαδή του παράνομου νομέα εκτείνεται όχι μόνο στα ωφελήματα που αναφέρονται στο άρθρο 1096 ΑΚ, αλλά και σε εκείνα τα οποία μόνο ο ίδιος, ενόψει των τυχόν ιδιαίτερων γνώσεων ή ικανοτήτων του, θα μπορούσε να ποριστεί (Δ. Ρούσσης, όπ.π. αριθ. 2 και 3). Η αποζημίωση από αδικοπραξία περιλαμβάνει τη μείωση της περιουσίας του δανειστή (θετική ζημία), καθώς και το διαφυγόν κέρδος, εκείνο δηλαδή που προσδοκά κανείς με πιθανότητα, σύμφωνα με τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων ή τις ειδικές περιστάσεις, και ιδίως τα προπαρασκευαστικά μέτρα που έχουν ληφθεί. Ο ζημιωθείς πρέπει να εκθέσει στην αγωγή του συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά, τα οποία πιθανολογούν την μελλοντική του ζημία και θα καταστήσουν δυνατή στο Δικαστήριο την εκτίμηση της πιθανότητας επέλευσης της ζημίας. Εφόσον τούτο συμβαίνει, τότε η αγωγή είναι ορισμένη και νόμιμη. Αν, όμως από την έκθεση των περιστατικών η μελλοντική ζημία παρίσταται ως απλώς ενδεχόμενη, τότε η αγωγή δεν είναι νόμιμη και δεν θεμελιώνεται αξίωση αποζημίωσης. Είναι διαφορετικό ζήτημα το θέμα εάν στην αγωγή η ζημία του ενάγοντος εμφανίζεται ως πιθανή κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, όμως από τις αποδείξεις προκύπτει ότι αυτή είναι απλώς ενδεχόμενη. Στην τελευταία περίπτωση η αγωγή είναι απορριπτέα ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη (βλ. και ΑΠ 1582/2001 ΕλλΔνη 2002.705, ΕφΑΘ 4731/2003, ΑρχΝ 2005/165, ΕφΠατ 100/2021 ΤΝΠ Νόμος, ΕφΛαρ 95/2007 ΤΝΠ Νόμος). Τέλος, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 908, 910 και 911 ΑΚ προκύπτει ότι ο λήπτης ορισμένου πράγματος χωρίς νόμιμη αιτία ή από παράνομη ή ανήθικη αιτία οφείλει ν' αποδώσει στον κύριο του πράγματος, εκτός από τη νομή τούτου, όχι μόνο τα ωφελήματα που εισέπραξε από αυτό, αλλά και εκείνα που από υπαιτιότητά του δεν εισέπραξε ενώ μπορούσε να τα εισπράξει σύμφωνα με τους κανόνες της τακτικής διαχείρισης, στην περίπτωση του αχρεωστήτου, εφόσον γνώριζε, ή από τότε που έμαθε, την ανυπαρξία της αιτίας και στην περίπτωση της παράνομης ή ανήθικης αιτίας από τη λήψη της παροχής με την προϋπόθεση ότι γνώριζε το σκοπό για τον οποίο του δόθηκε ή παροχή και όχι και το ότι ήταν αυτή παράνομη ή ανήθικη (Κ. Καυκά ΕνοχΔ, σε άρθρα 908-912 παρ. 2, 4 και 5). Εξάλλου, εάν ως προς τον κακόπιστο νομέα συντρέχουν οι προϋποθέσεις των αδικοπραξιών (άρθρα 914 επ. ΑΚ) ή του αδικαιολόγητου πλουτισμού (άρθρα 904 επ. ΑΚ), δημιουργείται στην περίπτωση αυτή παράλληλη εφαρμογή των σχετικών διατάξεων και δυνατότητα σωρευτικής άσκησης των σχετικών αγωγών. Μάλιστα, στην παραπάνω περίπτωση το επίδικο δικαίωμα στηρίζεται σε περισσότερες νομικές βάσεις και δεν πρόκειται για συρροή αξιώσεων, γιατί υπάρχει μια μόνο δικονομική αξίωση, ένα αντικείμενο δίκης, που θεμελιώνεται σε περισσότερες νομικές βάσεις, πλην όμως άπαξ θα επιδικασθεί στον ενάγοντα η επίδικη αξίωση (βλ. ΑΠ 822/2014 ΤΝΠ Νόμος, ΕφΛαρ 23/2017 ΤΝΠ Νόμος, ΕφΑΘ 7934/2007 ΕλλΔνη 2008/1106, ΕφΑΘ 2653/2000 ΕλλΔνη/2001.217).

Με την κρινόμενη, από …………, αγωγή του, το ενάγον νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου ιστορεί ότι κατά το έτος 1974 έλαβε χώρα αγροτικός αναδασμός στην κτηματική περιοχή του αγροκτήματος της …………., στον οποίο εισφέρθηκαν τα αναφερόμενα στην αγωγή τεμάχια, ιδιοκτησίας του, προερχόμενα από τη διανομή του αγροκτήματος …………. του έτους 1929 και έχοντα την ιδιότητα την εφημεριακού κλήρου. Ότι το ίδιο, μετά τη συντέλεση του αναδασμού, εγκαταστάθηκε από το έτος 1974 στα νέα, συνολικά τρία, ακίνητα, τα οποία πρόεκυψαν σε αντικατάσταση των εισφερθέντων ακινήτων και λεπτομερώς περιγράφονται κατά θέση, έκταση και όρια στο αγωγικό δικόγραφο, καθ' υπόδειξη των οικείων υπηρεσιών που διενήργησαν τον αναδασμό. Ότι το από ………. τοπογραφικό σχεδιάγραμμα της διεύθυνσης τοπογραφικής υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας και ο από ……… κτηματολογικός πίνακας της ανωτέρω διανομής της κτηματικής περιοχής του Αγροκτήματος ………., εκ της οποίας προήλθαν τα επίδικα ακίνητά, κυρώθηκαν με την από ……. απόφαση του Νομάρχη ……. και ότι ακολούθησε η έκδοση του με αριθμό ……….. τίτλου της Διεύθυνσης Γεωργίας της Νομαρχίας ………….., που μεταγράφηκε στα βιβλία Μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου ………. τη ………., στον τόμο ……… και με αριθμό ………, διά του οποίου (τίτλου) δηλοποιήθηκε ότι τα επίδικα ακίνητα περιήλθαν στην κυριότητα του ιδίου (ενάγοντος), αναγραφόμενου ιδίως στον ως άνω τίτλο ότι τα ακίνητα περιήλθαν στην κυριότητα του εκάστοτε ιερέα του Ναού. Ότι σε κάθε περίπτωση θεμελίωσε εμπράγματα δικαιώματα στα επίδικα ακίνητα και με τα προσόντα της τακτικής, άλλως της έκτακτης, χρησικτησίας, ασκώντας με καλή πίστη και νόμιμο τίτλο την ως άνω μεταγεγραμμένη πράξη, τις ειδικότερα αναφερόμενες στο δικόγραφο της αγωγής πράξεις νομής. Ότι τα ως άνω ακίνητα έχουν καταλάβει παράνομα και αυθαίρετα οι εναγόμενοι, ήδη από το Νοέμβριο του έτους 2019, αποβάλλοντας το ίδιο και έκτοτε τα κατέχουν, αντιποιούμενοι τη νομή του επί των ως άνω ακινήτων, εκμεταλλευόμενοι αυτά παράνομα, γνωρίζοντας ότι του ανήκαν. Ότι συνεπεία της εν λόγω παράνομης και κακόπιστης συμπεριφοράς των εναγομένων, το ίδιο στερήθηκε την απόλαυση των καρπών του ακινήτου, οι οποίοι συνίστανται (α) στην αξία του σκληρού σίτου, τον οποίο καλλιέργησαν στα επίδικα ακίνητα και τελικά συνέλεξαν τον Ιούνιου του έτους 2020, ανερχόμενη στο συνολικό ποσό των (119,802 στρέμματα X 500 κιλά/ ανά στρέμμα = 59.901 κιλά X 0,25 λεπτά του ευρώ/κιλό=) 14.975,25 ευρώ, (β) την ωφέλεια που καρπώνονται και αντιστοιχεί στο μίσθωμα που θα κατέβαλαν, εάν μίσθωναν άλλο όμοιο πράγμα, με συνέπεια να εξοικονομούν τη σχετική δαπάνη για τη χρήση του αγρών, ανερχόμενη για την καλλιεργητική περίοδο 2019-2020 στο ποσό των (119,802 στρέμματα X 60 ευρώ/ στρέμμα=) 7.188,12 ευρώ, (γ) την αξία που απώλεσε, επειδή δεν μπόρεσε να εκμισθώσει τους επίδικους αγρούς για τέσσερις καλλιεργητικές περιόδους, ήτοι από τη 10^η Απριλίου 2020 έως την 31^η Δεκεμβρίου 2023, όπως αρχικά σκοπούσε με τη διενέργεια πλειοδοτικής δημοπρασίας, η οποία εν τέλει ματαιώθηκε ελλείψει εμφάνισης πλειοδοτών και αντιστοιχεί στο ποσό των (119,802 στρέμματα X 40 ευρώ/ ανά στρέμμα = 4.792,08 ευρώ X 4 χρόνια=) 19.168,32 ευρώ. Ότι η κατάληψη των επίδικων ακινήτων από τους εναγόμενους συνιστά την αξιόποινη πράξη της αυτοδικίας, αφού αυτοί, χωρίς δικαίωμα, αυθαίρετα, επιχείρησαν κατάληψη στα επίδικα ακίνητα, ιδιοκτησίας του ιδίου (ενάγοντος) και ότι συνεπεία των ανωτέρω, υπέστη ηθική βλάβη, κατά τα αναφερόμενα στο δικόγραφο της αγωγής του, και για το λόγο αυτό δικαιούται χρηματική ικανοποίηση. Με βάση το ιστορικό αυτό, επικαλούμενο ότι η αξία του με αριθμό ….. αγροτεμαχίου ανέρχεται στο ποσό των 52.325,00 ευρώ, των δε με αριθμούς ……. και ….. στο συνολικό ποσό των 140.125,90 ευρώ και όλων των επίδικων ακινήτων στο ποσό των 192.450,90 ευρώ, ζητά (α) να αναγνωριστεί η κυριότητά του επί των ως άνω διαφιλονικούμενών ακινήτων και να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να τού τα αποδώσουν, (β) να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, για το χρόνο μετά την απόδοσης της νομής των επίδικων ακινήτων σε αυτό, να παραλείψουν κάθε διατάραξη στο μέλλον και να απειληθεί σε βάρος τους χρηματική ποινή 5.000,00 ευρώ και προσωπική κράτηση ενός έτους για κάθε μελλοντική διατάραξη, (γ) να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, οι οποίοι νέμονται κακόπιστα τα ακίνητα, καθώς γνώριζαν εξαρχής ότι αυτά ανήκουν στο ίδιο να του καταβάλουν, εις ολόκληρον, το συνολικό ποσό των 56.331,69 ευρώ, νομιμότοκα από την επίδοση της αγωγής, και συγκεκριμένα, (γ1) το ποσό των 22.163,37 ευρώ, ως κακόπιστοι νομείς αλλά και ως αδικαιολογήτως πλουτίσαντες, ως ωφέλεια που καρπώνονται και αντιστοιχεί στην αξία του σίτου που συνέλεξαν και στο μίσθωμα που θα κατέβαλαν εάν μίσθωναν άλλο όμοιο πράγμα, με συνέπεια να εξοικονομούν τη σχετική δαπάνη για τη χρήση των ακινήτων, (γ2) το ποσό των 19.168,32 ευρώ ως απολεσθέντα εισοδήματα, λόγω της αδυναμίας του να εκμισθώσει του επίδικους αγρούς για τέσσερις (4) συνολικά αγροτικές περιόδους, ως κακόπιστοι νομείς, λόγω της τελεσθείσας από αυτούς αδικοπραξίας και (γ3) το ποσό των 15.000,00 ευρώ λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη, επικαλούμενο υπαίτια προσβολή της προσωπικότητάς του και τις διατάξεις περί αδικοπραξιών, (δ) να κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή η απόφαση που θα εκδοθεί, ως προς την αξίωση απόδοσης των ακινήτων και ως προς την καταβολή των αιτούμενων ως άνω χρηματικών ποσών καθώς και να απαγγελθεί προσωπική κράτηση διάρκειας ενός έτους, ως μέσον εκτέλεσης της απόφασης που θα εκδοθεί για τα αιτούμενα, κατά τις διατάξεις περί αδικοπραξιών, κονδύλια.

Με αυτό το περιεχόμενο και αιτήματα, η υπό κρίση αγωγή παραδεκτά εισάγεται προς συζήτηση στο παρόν Δικαστήριο, που είναι καθ' ύλη και κατά τόπον αρμόδιο (άρθρα 7, 8, 9 εδ. α', β' και δ', 10, 11 περ. 1, 12, 13, 14 παρ. 2 και 29 παρ. 1 ΚΠολΔ), κατά την προκειμένη τακτική διαδικασία (άρθρα 215, 226, 233, 237 επ. ΚΠολΔ, ως ισχύουν μετά την τροποποίησή τους από το Ν. 4335/2015 και εφαρμόζονται επί αγωγών, κατατεθειμένων μετά την 01 ^η.01.2016, διότι η κρινόμενη αγωγή κατατέθηκε την 22^η.12.2020, και επιδόθηκε, κατά τα ανωτέρω, νόμιμα και εμπρόθεσμα στους εναγόμενους, βλ. σχ. τις με αριθμούς ……… και ………. εκθέσεις επίδοσης του δικαστικού επιμελητή της περιφέρεια του Εφετείου ……… με έδρα στο Πρωτοδικείο ……, ……….). Προσέτι, η αγωγή διαλαμβάνει σαφή έκθεση των γεγονότων, τα οποία τη θεμελιώνουν κατά νόμο και δικαιολογούν την άσκηση αυτής από τον ενάγοντα κατά των εναγόμενων, ακριβή περιγραφή του αντικειμένου της διαφοράς και ορισμένο αίτημα και είναι, συνεπώς, ορισμένη, με αποτέλεσμα να ελέγχεται απορριπτέος ως αβάσιμος ο ισχυρισμός των εναγόμενων περί αοριστίας αυτών.

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΥ ....

ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΤΗΡΙΟ

α) ..., β) ..., ατομικά αλλά και ως νομίμων αντιπροσώπων και ασκούντων την γονική μέριμνα και των ανηλίκων τέκνων τους ι) ....

Καρδίτσα 18-1-2022

          Την....απεβίωσε στην ... ..., ο ..., κάτοικος εν ζωή ...., γεννηθείς .... και του οποίου ο πρώτος τυγχάνω ανεψιός, ήτοι υιός της αδελφής του ..., η δεύτερη είμαι η σύζυγος του πρώτου από νόμιμο γάμο, ενώ ο θανών ήταν παππούς (από ανεψιό) των υφ` ημών αντιπροσωπευόμενων γνησίων τέκνων από τον νόμιμο γάμο μας.

           Ο θανών κατέλιπε την με αρ. ... δημόσια διαθήκη της συμβ/φου ...., η όποια δημοσιεύθηκε νόμιμα με τα με αρ. ...πρακτικά του Ειρηνοδικείου ...την 12-7-2021 και την οποία προσάγουμε με επίκληση.

          Σύμφωνα με αυτή, κατέλιπε τα κάτωθι αντικείμενα στα παρακάτω πρόσωπα όπως προκύπτει από το περιεχόμενό της, το οποίο έχει επι λέξει ως εξής, ήτοι:  "…»

          Εν συνεχεία ο ίδιος ανωτέρω διαθέτης κατέλιπε και την από ... ιδιόγραφη διαθήκη του, η οποία δημοσιεύθηκε νόμιμα και συντάχθηκε προς τούτο το με αρ. .... πρακτικό δημοσίευσης ιδιόγραφης διαθήκης του Ειρηνοδικείου ...., την οποία προσάγουμε και επικαλούμαστε.

           Το περιεχόμενό της, όπως δημοσιεύθηκε έχει επι λέξει ως εξής ήτοι:«.....»

          Μετά από αίτησή μας, η ανωτέρω ιδιόγραφη διαθήκη κηρύχθηκε κυρία με την με αρ. ... διάταξη της κ. Ειρηνοδίκου ..., την οποία προσάγουμε και επικαλούμαστε.

          Άλλη διαθήκη οποτεδήποτε συνταγείσα δεν ανευρέθη.

          Την ανωτέρω επαχθείσα σε εμάς κληρονομία, αποδεχθήκαμε τόσο δι` αναμείξεως και υπεισελεύσεως, όσο και εγγράφως με την με αρ.++++δήλωση αποδοχής κληρονομίας της συμβ/φου ..., νομίμως και εμπροθέσμως μεταγραφείσης σε τ.+++και αρ.++++του υποθ/κείου ..., καταβάλαμε δε και τον αναλογούντα φόρο. Τα δε ποσά που ανευρέθησαν σε τράπεζες σε λογαριασμούς του θανόντος είναι τα εξής:....

          Επειδή ο θανών ως μοναδικό πλησιέστερο συγγενή έχει την θυγατέρα του .... από τον γάμο του με την 1^η σύζυγό του ...., για την οποία όρισε στις διαθήκες του τα ανωτέρω.

          Σημειώνεται ότι ο θανών τέλεσε τρείς γάμους με τις  ... ο δε γάμος του λύθηκε και τις τρείς φορές με διαζύγιο, ενώ από τους δύο τελευταίους δεν απέκτησε τέκνα.

          Η ανωτέρω κόρη του απέκτησε από τον γάμο της με τον+++δύο τέκνα ήτοι+++++

          Επίσης η ανωτέρω είναι κατά νόμω, ως γνήσιο κατιόν τέκνο του αποβιώσαντος, αναγκαία μεριδούχος, δικαιούμενη καταρχήν στην νόμιμη μοίρα της. Πλην όμως όπως προκύπτει από τις ανωτέρω διαθήκες και δη από την μεταγενέστερη ιδιόγραφη, που κατά το σημείο τούτο τροποποίησε την προηγούμενη, o διαθέτης την αποκλήρωσε (ΑΚ 1839). Διότι ενώ με την προγενέστερη την περιόρισε στην νόμιμη μοίρα της, με την μεταγενέστερη, δεν περιέλαβε πλέον την διάταξη αυτή, φανερά μεταστραφείσης της βουλήσεώς του προς τούτο, ήτοι προς αποκλήρωσή της, όπως αυτό εναργώς αποτυπώνεται στην τελευταία παράγραφο της διαθήκης του ήτοι «Επειδή η κόρη μου και ο περίγυρός της είναι δικομανή άτομα και τραμπούκοι εάν φτάσει στα δικαστήρια με σεβασμό στην Ελληνική Δικαιοσύνη, απαιτώ η βούλησή μου ως Διαθέτη να γίνει σεβαστή διότι δεν είναι ικανή.», σε συνδυασμό με τα αναλυτικά αναφερόμενα πανομοιότυπα από τον διαθέτη στις διαθήκες του γεγονότα και περιστατικά της συμπεριφορά της ανωτέρω εναντίον του.     

          Η ανωτέρω αποκλήρωση είναι νόμιμη και έγκυρη γιατί έγινε με διάταξη της διαθήκης, αποτυπώνει την σαφή βούληση του διαθέτη, υφίσταται νόμιμος λόγος αποκλήρωσης κατά το χρόνο σύνταξης της διαθήκης και οπωσδήποτε δεν παρασχέθηκε συγγνώμη, αφού άλλωστε η διάταξη περί αποκλήρωσης, τέθηκε σε μεταγενέστερη διαθήκη. Συγκεκριμένα ο ουσιαστικός λόγος αποκλήρωσης συνίσταται, όπως προκύπτει με σαφήνεια από τις ανωτέρω διαθήκες, στον «άτιμο ή ανήθικο» βίο, εξαιτίας της εν γένει συμπεριφοράς της κόρης του, στην οποία αντετίθετο ρητά, και η οποία (συμπεριφορά της)  κατά τις κρατούσες περί τιμής και ηθικής κοινωνικές και ηθικές αντιλήψεις και του κύκλου στον οποίο ζούσε ο κληρονομούμενος (Ν.Ψούνη.Κληρ.Δικ. Ι, Ε` έκδοση, σελ. 177, σημ.86), προσήπτε ατιμωτική προσβολή στην αξιοπρέπεια της οικογένειας του θανόντος και επιπλέον επέφερε ρήξη στον οικογενειακό δεσμό αυτού και της κόρης του, όπως με σαφήνεια ο ίδιος ανέγραψε. (ενδ. ΕφΑθ 4633/2007, ΕφΘες2855/2002 κλπ). Άλλωστε εξαιτίας της περιγραφόμενης αναλυτικά συμπεριφοράς της, στο τέλος δεν δίστασε να χαρακτηρίσει αυτήν και τον περίγυρό της, τραμπούκους, τον δε σύζυγό της λαμόγιο, παλιοχαρακτήρα, αρχαιοκάπηλο κλπ.

          Σε κάθε όμως περίπτωση η νόμιμη μοίρα της ανωτέρω μεριδιούχου καλύφθηκε με εν ζωή παροχές χωρίς αντάλλαγμα, δηλ. με χαριστικές παροχές (δωρεές ή γονικές παροχές) που έγιναν από τον κληρονομούμενο όσο ζούσε, στον μεριδούχο. (ενδ. ΕφΑΘ 1689/2006, ΕφΛαρ 381/2004, Δικογραφία 2005,253) και έτσι καταλογίζονται στη νόμιμη μοίρα και υπολογίζονται στο ποσοστό της.

          Εν προκειμένω η αξία της πραγματικής κληρονομιαίας περιουσίας ανέρχεται στα εξής ποσά για τα εξής κληρονομιαία αντικείμενα, ήτοι:....

          Δηλ. συνολικά.....

          Για την εξεύρεση όμως της καθαρής πραγματικής κληρονομίας, αφαιρούνται (ΑΚ 1831), τα χρέη και οι δαπάνες κηδείας, τα οποία εν προκειμένω ανέρχονται σε ....€ για φόρο που βεβαιώθηκε και...€ για έξοδα κηδείας.

          Αξία καθαρής πραγματικής κληρονομίας .....

          Ωστόσο για την εξεύρεση (ΑΚ 1833.1) της νόμιμης μοίρας του δικαιούχου,