Και στις δύο όμως περιπτώσεις υπάρχει ταυτότητα των προσβαλλόμενων αγαθών, δηλ. η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου που μειώνεται το μεν με την μη απόδοση ΦΠΑ παρά την ύπαρξη νόμιμης και βάσιμης υποχρέωσης προς τούτο, το δε με την μη καταβολή του οφειλόμενου ΦΠΑ δηλ. με τη διαιώνιση της ίδιας προσβολής της ίδιας δημόσιας περιουσίας. [για το ότι πράγματι, αφορούν το ίδιο έννομο αγαθό, την περιουσία του ελληνικού Δημοσίου, που πλήττεται από την απώλεια συγκεκριμένων φόρων, τελών ή εισφορών Βλ. ι) ενδεικτ. από τη θεωρία: Δημήτραινα Γ., Εγκλήματα Φοροδιαφυγής, 2011, σελ. 84, Μανωλεδάκη Ι., σε Πρακτικά Δ` ΠανΣυνεΕλΕτΠΔ, 1993, σελ. 97 ετι.,Σατλάνη Χ., Μεθοδολογικά προλεγόμενα, 1999, σελ. 406· β) ενδεικτ. από τη νομολογία: ΑΠ 607/1996 ΠοινΧρ 1997, 258, ΑΠ 871/1999 ΠοινΧρ 2000, 356, ΑΠ 316/2001 ΠοινΧρ 2001, 1078, ΣυμΒΑΠ 1744/2002 ΠΛογ 2002, 2010].  

Συνεπώς τα δύο εγκλήματα συρρέουν φαινομενικά και η αξιόποινη οφειλή στο δημόσιο, θα απορροφηθεί από την πράξη της μη απόδοσης ΦΠΑ αφού αποτελεί μεταγενέστερη πράξη διατήρησης της αρχικής προσβολής (αρχή απορρόφησης: το αδίκημα του 25. 1882/90 μη τιμωρητή ή συντιμωρητή ύστερη πράξη). Συνεπώς δεν είναι δυνατή η άσκηση ποινικής δίωξης (και πολύ περισσότερο η έκδοση καταδικαστικής απόφασης) και για τα δύο αδικήμα­τα, αφού κάτι τέτοιο θα ενείχε διπλή αξιολόγηση του αυτού συμβάντος. Συνεπώς πρόκειται θα αναλόγως για περιπτώσεις εκκρεμοδικίας ή δεδικασμένου (57, 128 επ ΚΠΔ) οπότε η νεώτερη δίωξη πρέπει να κηρύσσεται απαράδεκτη αφού τόσο η εκκρεμοδικία (: ευθεία και ανάλογη εφαρμογή των άρθρων 57, 128 επ., 132 ΚΠΔ) όσο και το δεδικασμένο (άρθρο 57 ΚΠΔ) βρίσκουν τη δικαιολογία τους στην αποφυγή πολλαπλής κρίσης των ίδιων πραγματικών περιστατικών κατά του ίδιου προσώπου, ανεξάρτητα από το νομικό χαρακτηρισμό. (για όλα τα ανωτέρω Σ. Παύλου Η αξιόποινη υπηρημερία προς το Δημόσιο, ΠΧρ 2016,3, ΤρΘες 5286/2015 ΝΟΜΟΣ όπου και παραπομπές)

Το ζήτημα αντιμετωπίσθη­κε από τον Άρειο Πάγο, χωρίς να υπάρξει ομόρροπη λύση. Ειδικότερα μία τάση (Βλ. ΑΠ 2281/2009 ΠοινΔικ 2010, 913, ΑΠ 558/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ) δέχθηκε ότι η συρροή των δύο αδικημάτων είναι αληθινή, αφού οι σχετικές διατάξεις «τό­σο κατά την αντικειμενική, όσο και κατά την υποκειμενική τους υπόσταση διαφέρουν και αποσκοπούν στον κολασμό διαφορετικών εγκληματικών συμπεριφορών». Μία άλλη πειστικότερη προσέγγιση (βλ. ΑΠ 357/2013 ΠοινΔικ 2013, 1094), αντιμετώπισε το ζήτημα αναγόμενη στο δεδικασμένο, δεχόμενη ότι, στην υπό κρίση περίπτωση, πρόκειται για τα αυτά πραγματικά περιστατικά, αναγνωρίζοντας έτσι δικονο­μικό εμπόδιο για την ποινική δίωξη αφενός, και πλημμέλεια θετικής υπέρβασης εξουσίας στο δικαστήριο που εκδίδει την απόφαση αφετέρου. Τέλος, μία άλλη θέση (Βλ. ΑΠ 446/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ), πληρέστερη, προσέγγισε το θέμα με σημείο αναφοράς τόσο το δεδικασμένο, όσο και το είδος της συρρο­ής, χαρακτηρίζοντας την φαινομενική, με ειδικότερη αναγω­γή στη μονάδα εννόμου αγαθού. (Βλ. επίσης και ΜΕφετείο Κακουργημάτων Λάρισας 78/2013 και 243/2014 και Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Λάρισας 1270/2014, αδημοσίευτες που δέχονται φαινομένη συρροή)

Εν προκειμένω η ποινική δίωξη για μη απόδοση ΦΠΑ και εισφορών ΕΛΓΑ (ν.2523/97), (βλ. ανωτέρω 9/5/12 κλητήριο) προηγήθηκε αυτής για τα χρέη (ν. 1882/1990) που ασκήθηκε την 28-3-2013 λόγω αυτοφώρου με απ` ευθείας κλήση.

Συνεπώς η ποινική δίωξη για τα ανωτέρω χρέη 4,5 (ΕΛΓΑ) και 21-26 (ΦΠΑ) και με το ν. 1882/90 δεν ήταν δυνατή και ως νεώτερη έπρεπε να κηρυχθεί απαράδεκτη.

Πάντως και εφόσον αμφότερες οι δικογραφίες εκκρεμούσαν κατά την ανωτέρω δικάσιμο (17-12-13) που καταδικάστηκα στο αυτό διαδικαστικό στάδιο και δεν είχε εκδοθεί αμετάκλητη απόφαση για το ένα από τα δύο εγκλήματα, όπως άλλωστε συμβαίνει και ενώπιόν σας και στο παρόν διαδικαστικό στάδιο, ώφειλε το δικαστήριο να απέχει από την διπλή αξιολόγηση κατά τα ανωτέρω και δεχόμενο φαινομένη πραγματική συρροή να εφαρμόσει την αρχή της απορρόφησης εκδίδοντας αθωωτική απόφαση για τα ανωτέρω χρέη του πίνακα 5/13 τουλάχιστον για τα 21-26 χρέη (70.809,85€) του ΦΠΑ.

Το υπόλοιπο των χρεών που απομένει με βάση τον ανωτέρω πίνακα (5/13) μετά την «αφαίρεση» του ΦΠΑ και των εισφορών ΕΛΓΑ, ήτοι τα χρέη 1,2,3 και 6-20, ήτοι συνολικά 17.664,38€, δεν εξικνούνται πλέον μέχρι το όριο του εγκλητού των 100.000€ του ν. 1882/1990 όπως ισχύει (άρθρ. 8, 71. 2 ν. 4337/2015) και συνεπώς πρέπει να απαλλαγώ. (ΑΠ 70/2016 ΝΟΜΟΣ, ενημερωτικό σημείωμα Ένωσης Εισαγγελέων μετά το ν. 4337/15)

Τα ανωτέρω που προέβαλα και πρωτοδίκως και επανέφερα με λόγο έφεσης, προτείνω και ενώπιόν σας με τον παρόντα ισχυρισμό, που αναπτύσσω και προφορικά, αν και εξετάζονται και αυτεπάγγελτα και ζητώ την απαλλαγή μου και την αθώωσή μου για το αδίκημα της μη καταβολής χρεών στο δημόσιο του ν. 1882/1990 της 1424 απόφασης (5/13 πίνακας χρεών) και για το ίδιο της 1426 απόφασης (4/13 πίνακας χρεών) αφού και γι` αυτό το ποσό του πίνακα (51.663,75€) είναι κάτω του ορίου των 100.000€

Κατά τα λοιπά και για το αδίκημα του 2523/97 που απομένει (ήδη ν.4337/15) για το οποίο καταδικάστηκα με την 1425 απόφαση σε ποινή 10 μηνών με την αναγνώριση του ελαφρυντικού μη ταπεινών αιτίων 84.2βΠΚ και μετά από συγχώνευση στην 1424/13 απόφαση, σε 5 μήνες, αρνούμαι την κατηγορία και δεν τέλεσα το αδίκημα διότι υπήρχε αντικειμενική οικονομική αδυναμία προς πληρωμή των ποσών αυτών και έτσι δεν παρέλειψα κατά νόμω την καταβολή τους, άλλως  ζητώ να μου αναγνωριστούν τα ελαφρυντικά του 84.2 α` ΠΚ του προτέρου εντίμου βίου και 84.2 β`ΠΚ των μη ταπεινών αιτίων, διότι δεν έχω ξαναδικαστεί για άλλο αδίκημα και μάλιστα παρόμοιας μορφής και έχω λευκό ποινικό μητρώο. Επιπλέον και προ κάθε άσκησης ποινικής δίωξης εναντίον μου, είχα προσπαθήσει να ρυθμίσω αυτά στην Δ.Ο.Υ (βλ. κατάθεση υπαλλήλου Δ.Ο.Υ και 1) με αριθμ. πρωτ. 4714/2012 αίτηση ρύθμισης διευκόλυνσης, 2) αναλυτικός πίνακας ρύθμισης και 3) το με αριθμ. 10842/3-6-2011 διπλότυπο είσπραξης) , πλήν όμως λόγω της οικονομικής κρίσης η εταιρία +++ ΑΕ της οποίας είμαι πρόεδρος του ΔΣ, έχει σταματήσει κάθε δραστηριότητα από 1/1/2012 και δεν έχει καμία συναλλαγή. (βλ. ισολογισμό του 2010 ήδη μηδενικό). Προσάγω και επικαλούμαι το από 2-11-11 πρακτικό συνεδριάσεως ΔΣ ΑΕ περί αδράνειας. Συνεπώς παρά την πρόθεσή μου να εκπληρώσω όπως αποδεικνύεται και με την καταβολή ποσού ήδη εντός του 2012, ΑΔΥΝΑΤΩ οικονομικά. Προσάγω και επικαλούμαι επίσης το από 29/3/13 πιστοποιητικό οικογενειακής μου κατάστασης εκ του οποίου προκύπτει μία σύζυγος και δύο ενήλικα τέκνα που διαβιούν μαζί μας, καθώς και τα κάτωθι δημόσια έγγραφα από τα οποία αποδεικνύεται η άσχημη οικονομική μου κατάσταση και τα πολλά χρέη εμού και της συζύγου μου σε τράπεζες και άλλους δανειστές μας συνεπεία των οποίων κατασχέθηκε και εκπλειστηριάζεται το σύνολο της ακίνητης περιουσία μας, ήτοι:

Την από 26/1/10 και 8/3/10 εξώδικη δήλωση της ΠΕΙΡΑΙΩΣ, τις από 13/3/12 τρείς όμοιες της ΕΤΕ, την από 27/2/09 της ΑΛΦΑ, την από 14/1/09 της ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ, τις με αρ. 64/09, 91/2009, 14/10, 378/10, 150/11, 153/11, 322/12 δ/γές πληρωμής Μον.Πρωτ. ++  και την με αρ. 1981/11 Γ` επαναληπτική περίληψη κατασχετήριας έκθεσης του επιμ. +++ για κατάσχεση και πλειστηριασμό του σπιτιού μου. (άπαντα προσαχθέντα και ευρισκόμενα στη δικογραφία).

Δια ταύτα αιτούμαι την απαλλαγή μου από τις κατηγορίες, την αθώωση μου, άλλως την αναγνώριση των ανωτέρω ελαφρυντικών

               Ο ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ